Η Λένα Μαντά μιλάει για τη συγγραφή του νέου της βιβλίου ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο (!)

Άλλο ένα βιβλίο έφυγε από τα χέρια μου αφού το ολοκλήρωσα μετά πολλών βασάνων! Κατ’ αρχήν να σου πω, πως ήρθαν δύο ιδέες κι ενώ στην αρχή προτίμησα την μία, το πράσινο φόρεμα κατατρόπωσε τον… αντίπαλο, πήρε σκυτάλη και έφυγε! Μα πόσο γλυκά και όμορφα ξεκίνησε, πόσο το απολάμβανα που το έγραφα, δεν λέγεται! Και ενώ βρίσκομαι στην μέση περίπου, εμφανίζεται η πανδημία! Κορονοϊός σου λέει ο άλλος και μένουμε όλοι σπίτι!

Στην αρχή να ξέρεις, το πήρα αψήφιστα το θέμα! Εντάξει, είπα, μήπως σπίτι δεν είμαι κάθε μέρα, όλη μέρα, αφού γράφω; (Εδώ μπορείς να γελάσεις καλό μου ημερολόγιο!) Η γιαγιά Σοφία, όμως, πάντα έλεγε: «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες!» Γιατί το ξέχασα; Καλά να πάθω!

Βλέπεις, διαφορετικό το μένω σπίτι γιατί είναι επιλογή μου, αλλά βγαίνω όποτε θέλω να πάω σούπερ μάρκετ (έστω γκρινιάζοντας για τον χαμένο χρόνο), βγαίνω με φίλους, δέχομαι φίλους και όλα τα υπέροχα της απόλυτης ελευθερίας, συνυπολογίζοντας και το κομμωτήριο! Εντελώς …καταστροφικό όμως, το μένω σπίτι γιατί επιβάλλεται, μακριά από φίλους, συγγενείς, τα παιδιά μου, χωρίς αγκαλιές και φιλιά, χωρίς το υπέρτατο αγαθό: την ανθρώπινη επικοινωνία!

Μέρα την ημέρα, ένα πέπλο στην αρχή, (γιατί μετά έγινε ….πόρτα ασφαλείας), έπεσε ανάμεσα σε μένα και στο πράσινο φόρεμα. Το μυαλό σε τέτοια αποχή που να μην σου τύχει! Να ξέρεις τι θέλεις να γράψεις και να μην συνεργάζονται οι λέξεις! Σκέτος πόλεμος οι άθλιες μαζί μου! Και άντε τώρα μεγάλη γυναίκα να τρέχω να κυνηγάω ρήματα, παρομοιώσεις και επίθετα!

Ευτυχώς υπήρχες εσύ Αγαπημένο ημερολόγιο και με διαβεβαίωσες, ότι μπορούσα ακόμα να γράφω! Ξυπνούσα πολύ πρωί αν θυμάσαι, καθόμουν και σου έγραφα και μετά επί ώρες, απαντούσα σε μηνύματα που μου έστελνε ο κόσμος που σε διάβαζε και ήταν κι αυτός κλεισμένος σ’ ένα σπίτι! Μια παρέα για πρωινό καφέ γίναμε όλοι, να το ξέρεις! Ίσως αυτό τελικά, ήταν που έκανε το μυαλό μου να πάρει μπροστά! Έτσι, ξαφνικά, άρχισα πάλι το πράσινο φόρεμα…

Πρέπει όμως να σου πω και κάτι ακόμα γι’ αυτό το μυθιστόρημα…. Διαδραματίζεται σε δύο χρόνους. Στο παρελθόν και στο παρόν… Στην Αθήνα του 1960 και… κανονικά, στην Αθήνα του 2020. Ενώ λοιπόν περιγράφω τις συνθήκες ζωής για την δεκαετία του ‘60, για την χρονιά που μας ταλαιπώρησε τόσο, ούτε λέξη!

Αποκήρυξα μετά βδελυγμίας που λένε, κάθε τι που αφορούσε στον… Κορονοδιάβολο! Σαν να μην υπήρχε, τον περιφρόνησα για να μάθει αυτός! Τώρα, μεταξύ μας, έτσι κάνω εγώ πάντα. Ότι πέρασε και δεν ήταν καλό, του δίνω μια και το διαγράφω! Άσε που… ζήσαμε ότι ζήσαμε, σιγά να μην το καταγράψω κιόλας!

Οι ήρωες λοιπόν, κινούνται στο 2020 ανεμπόδιστοι, αγκαλιάζονται και φιλιούνται, βγαίνουν βόλτες και δεν λένε γεμάτοι παράπονο: «Κοίτα να δεις, πόσο άδικα πήγαν οι ευχές για καλή χρονιά, με το που μπήκε ο νέος χρόνος!» Ούτε τρέχουν κάθε απόγευμα στις έξι να ενημερωθούν από τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά (αλήθεια θυμάσαι; Ούτε τηλέφωνο δεν σηκώναμε εκείνη την ώρα!) για τα κρούσματα  και τους θανάτους όσων είχαν «υποκείμενο νόσημα» … Διεύρυνση λεξιλογίου έχουμε πάθει! Ασυμπτωματικοί, υποκείμενο νόσημα και ένα σωρό άλλες λέξεις και φάρμακα….

Τελικά όμως, έκανα την αλλαγή στην επιμέλεια και…γύρισα το ρολόι δύο χρόνια πίσω, στο 2018! (Για μεγαλύτερη απόσταση ασφαλείας!) Γιατί έναν κορονοϊό, τον διαγράφεις! Τα υπόλοιπα; Η Αγία Σοφία τζαμί, οι Τούρκοι στο Αιγαίο, προκλήσεις, μια κοφτή ανάσα πριν ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες…. Αυτά; Πώς τα διαγράφεις, όταν ένας από τους ήρωές σου, είναι Έλληνας Μουσουλμάνος; Καλοκάγαθος, ευγενικός, μεγαλωμένος στην Ελλάδα μεν, παντρεμένος επίσης με Χριστιανή Ορθόδοξη, αλλά όπως και να ‘χει, θα έπρεπε ν’ αναφερθώ και στα άλλα γεγονότα…  Εντάξει, ο Σαχίν μπέης, δεν είναι πρωταγωνιστής να πεις, αλλά παίζει τον ρόλο του κι αυτός στην εξέλιξη της ιστορίας. Δεν ήθελα ν’ ανακατέψω όμως πολιτική και να πάρω τον προβολέα πάνω από την κεντρική μου ιστορία…. Έτσι έγινε η αλλαγή!

Τώρα αυτά γιατί στα λέω, θ’ αναρωτηθείς. Ε, όπως έλεγε η γιαγιά Σοφία: «Τα λέω στην πεθερά να τ’ ακούει η νύφη!» Θα μπορούσα να μην δώσω εξηγήσεις, αλλά έχω κι αυτό το ελάττωμα που τα θέλω όλα στο φως για τους αναγνώστες μου…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έστω κι έτσι, χωρίς την παραμικρή αναφορά στην πανδημία, κάθε φορά που θα κρατώ στα χέρια μου αυτό το βιβλίο, θα θυμάμαι πάντα, με ποιο τρόπο γράφτηκε και τι αντιπροσωπεύει. Επίσης κάθε φορά θα εύχομαι και θα ελπίζω πως δεν θα χρειαστεί να ζήσουμε κάτι παρόμοιο…Να μην δοκιμαστεί ο κόσμος ποτέ ξανά… Σ’ ευχαριστώ πολύ, για όσα μου έδωσες εκείνο το δύσκολο (μεγάλο) διάστημα και δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο με στήριξες….»